De tentoonstelling maakt duidelijk, dat de naoorlogse kunstenaars in het Midden-Limburgse onmogelijk onder één noemer zijn te vangen. Zij zochten ieder naar eigen uitdrukkingsmiddelen en technieken. De ene vond die in een conventioneel realisme, de ander koos voor een expressieve weg en voor deze gold de zichtbare werkelijkheid niet als onomstotelijk richtsnoer; de ene werd bekend als een typische colorist, voor wie het gebruik van (felle) kleuren expressiemiddel bij uitstek was, de andere opteerde voor minder uitbundigheid en voor hem was het lijnenspel of de figuratie van het hoogste belang. Gemeenschappelijk echter was hun zoektocht naar vernieuwing, naar een verwerping van het zogenaamde “vooroorlogse traditionalisme”, waarin de Limburgse kunst zich zelfgenoegzaam conformeerde aan een grotendeels door de katholieke kerk opgelegde kunstzinnige norm van “monumentalisme”.